Rozdział V

Hermiona leżała na łóżku i płakała. Nie chciała pokłócić się z Ginny. Jednak jej duma nie pozwalała jej jako pierwszej wyciągnąć ręki na zgodę.
Musiała wziąć się w garść.
Zeszła z łóżka i poszła do łazienki. Drżącym ruchem ręki transmutowała prysznic w niedorobioną wannę i napuściła do niej wrzącej wody. Zaciskając mocno zęby zanurzyła się w niej po sam czubek głowy.


Draco westchnął ciężko opadając głębiej na fotel. Na biurku, wokół niego i pod nim leżały stosy papierów. Milion kopii tych samych dokumentów. Na parapecie stało pół tuzina kubków, filiżanek i drugie tyle opakowań z kawą na wynos.
Ślizgon miał już powoli tego dosyć. Echem w jego głowie odbijały się słowa Granger. Dopiero teraz zdał sobie naprawdę sprawę jak bardzo go nienawidziła.
Wstał zirytowany i zaczął chodzić po gabinecie. Wypił duszkiem kolejną kawę, chwycił marynarkę i wyszedł.
- Panie Malfoy, mam dokumenty, o które pan prosił... - zaszczerbiotała sekretarka szybko zrywając się z miejsca.
- Nie teraz, Poppy. - Powiedział szybko i powstrzymał ją ruchem ręki. - Rzuć to na resztę papierów, albo gdziekolwiek indziej. I załatw mi koniecznie ekspres do kawy.
- Ale dokąd pan idzie? Przecież zaraz przedstawiciel...
- Będę nieosiągalny do końca dnia. Wyślę ci sowę, czy przedłużę swoją nieobecność.
- Ale, panie Malfoy...
Nie otrzymała odpowiedzi, bo Draco się teleportował.
- Granger! - zawołał wchodząc do mieszkania.
Rzucił marynarkę na dywan i pobiegł do sypialni. Nie było jej tam. Stanął pod drzwiami łazienki i zapukał.
- Granger? - zapytał i uchylił drzwi.
Hermiona siedziała w wannie zanurzona po szyję w pianie. W pomieszczeniu było aż siwo od dymu. Na podłodze leżało kilka niedopałków.
- Co ty tu robisz? - zapytała gniewnym tonem. - Już nawet w łazience człowiek nie może mieć odrobiny prywatności?
- To raczej ja powinienem zadać to pytanie. - Powiedział ślizgon jednym ruchem różdżki pozbywając się dymu. - Staczasz się, Granger... - stwierdził opierając się o framugę.
- Ciekawe przez kogo... - odpowiedziała Hermiona wypuszczając strużkę dymu z ust.
Przez głowę Draco przeszła myśl, że dziewczyna w wannie z papierosem wygląda bardzo pociągająco. Utkwił wzrok w jej nodze wystającej nad powierzchnię piany.
- Napatrzyłeś się już? - zapytała gryfonka unosząc brwi.
Malfoy spojrzał na jej twarz.
- Dlaczego to robisz? - zapytał nagle.
- Robię co?
- Dobrze wiesz, co...
Twarz dziewczyny spoważniała.
- Nie muszę ci się spowiadać ze swojego życia.
- Gdzie się podziała ta aktywistka niosąca wolność uciśnionym skrzatom? - zironizował Draco z nonszalanckim uśmiechem.
- Na urlopie - z ust Hermiony wydobył się kolejny obłoczek dymu, który rozwiał się tuż pod sufitem.
- Granger, wróć - zaśmiał się Malfoy.
- Cały czas tu jestem - gryfonka uśmiechnęła się delikatnie.
- Dobra, wyskakuj z tej wanny, bo się do reszty pomarszczysz. I oddawaj mój prysznic.
Dziewczyna rzuciła w niego mydłem, które trafiło trochę powyżej jego głowy.


Hermiona leżała na plecach na kuchennym blacie lewitując różdżką jabłka nad swoją głową.
- Co ty wyprawiasz? - zapytał Draco wychodząc z sypialni z małą sówką na ramieniu.
- Myślę. Jestem chora, mogę robić coś nietypowego. - Powiedziała odwracając głowę w jego stronę. - A ty co robisz?
- Wysyłam właśnie sowę do mojej asystentki, że nie będzie mnie w pracy do końca tygodnia.
- Ale przecież jest poniedziałek. - Zauważyła gryfonka.
- I co z tego? Ktoś musi cię pilnować, Granger. Gdy nie jesteś sobą, jesteś bardzo nieprzewidywalna i możesz sobie zrobić przez przypadek krzywdę.
Hermiona zaśmiała się szyderczo i posłała w jego stronę jedno z jabłek.
- Dzięki, właśnie chciałem jedno wziąć.
Dziewczyna uniosła brew.
- Ono miało cię trafić... Zresztą... Sama potrafię o siebie zadbać i nikt, a zwłaszcza ty, nie musi mnie pilnować.
- Niestety, Granger, prawda wygląda zupełnie inaczej... Nie wierzę, że to mówię, ale muszę sprowadzić cię z powrotem na właściwą drogę.
Gryfonka usiadła.
- Nie żartuj, Malfoy...
- Ale ja wcale nie żartuję - uśmiechnął się łobuzersko i podszedł do niej.
Hermiona spojrzała w jego szare oczy. Draco położył rękę na blacie przypadkiem dotykając jej uda. Potem wziął ciastko z miski i się odsunął. Gryfonka siedziała jak spetryfikowana z głupim wyrazem twarzy. Malfoy zaśmiał się wgryzając w ciastko.
- Co to miało być, Granger? - zapytał złośliwie.
- No ja nie wiem, Malfoy, może ty mi to wyjaśnisz? - wycedziła Hermiona. Zdecydowanie nie lubiła jak ktoś sobie z niej kpił.
- Jeżeli liczyłaś na to, że cię pocałuję, to się przeliczyłaś. Najpierw pozbądź się papierosów, może wtedy pogadamy. - Zaśmiał się i wyszedł na balkon wysłać swoją sowę.
- Niech cię szlag, Malfoy! - krzyknęła za nim.


Zbliżała się pora obiadu. Hermiona najchętniej zamówiłaby pizzę, ale wątpiła, żeby ta okolica była widoczna dla mugoli. W końcu siedemdziesięciopiętrowy budynek wzbudziłby nie lada sensację. Malfoy od pół godziny siedział w łazience, więc mogła w sumie wymknąć się na jakieś dziesięć minut.
Chwyciła płaszcz, wyszła z mieszkania i teleportowała się w boczną uliczkę. Miała przy sobie trochę mugolskiej gotówki, którą przysyłali jej co miesiąc rodzice na niezbędne mugolskie wydatki.
Gryfonka mijała różne restauracje i pizzerie, ale stwierdziła, że nie tego szuka. Weszła do znanego sobie lokalu i uśmiechnęła się do siebie. Bardzo dawno jej tam nie było..
- Gdzieś ty była, Granger? - zapytał Draco gniewnie mrużąc oczy.
- Załatwić sobie obiad - dziewczyna wzruszyła ramionami i minęła ślizgona wchodząc do kuchni.
- Nie wolno ci wychodzić, mam cię znowu przykuć do łóżka?
- Tym razem nie dałbyś rady...
- Założymy się?
- Nie. Jestem głodna. - Powiedziała, jakby to przesądzało sprawę.
Hermiona postawiła na blacie siatki, których Draco wcześniej nie zauważył. Wyjęła z nich dwie kawy na wynos, kawałek sernika, duże płaskie pudełko i mniejsze sześcienne.
- Co to jest? - zapytał Malfoy marszcząc nos.
Gryfonka nie odpowiedziała, tylko wzięła wszystko i zaniosła do salonu. Zaintrygowany chłopak poszedł za nią i usiadł naprzeciwko niej.
Hermiona otworzyła mniejsze pudełko i wydobył się z niego przyjemny aromat.
- Co to? - ponowił pytanie Draco.
- Chińszczyzna, chcesz trochę?
Ślizgon przywołał z kuchni talerz i postawił przed gryfonką. Hermiona uśmiechnęła się ironicznie i nałożyła mu trochę. Wręczyła mu też pałeczki, na które spojrzał szeroko otwartymi oczami.
- I niby co ja mam z tym zrobić? - zapytał zdziwiony.
- Jeść.
Dziewczyna transmutowała swój fotel w wielką czerwoną poduszkę i usiadła na niej po turecku. Spięła włosy w koka i zaczęła jeść.
Draco przez chwilę się jej przyglądał i również zmienił swój fotel w poduszkę, tyle że zieloną. Chwycił pałeczki i próbował coś nimi zrobić.
- Eee... Granger?
Hermiona podniosła wzrok znad swojej porcji i zaśmiała się na widok nieporadności Malfoya. Draco uśmiechnął się, gdy ich spojrzenia się spotkały.
- Tak?
- Mogłabyś mi pomóc?
- Ja? Od kiedy prosisz mnie o pomoc w jakiejkolwiek sprawie?
- Proooszę.. - Ślizgon zrobił minę zbitego psa, na co Hermiona zaśmiała się jeszcze głośniej.
- Dobrze - powiedziała i z uśmiechem transmutowała jego pałeczki w widelec.
Draco wzruszył ramionami i zaczął jeść. Gryfonka pokręciła głową i wróciła do swojej porcji.


- Pizza była lepsza. - Powiedział Draco siedząc na poduszce obok Hermiony i jedząc kawałek sernika.
- Myślę, że ten jeden raz mogę się z tobą zgodzić, Malfoy - odparła przykładając kubek z kawą do ust.
- Ten jeden raz? Chyba żartujesz.. Ja zawsze mam rację.
- No raczej nie, Malfoy... Nie zapominaj, kto był najlepszy na naszym roczniku.
- Pfff... No tak, zapomniałem, że mówimy o kujonach... - Draco westchnął teatralnie i zaraz oberwał poduszką w głowę. - A to za co? - zapytał z wyrzutem.
- Za nic, tak sobie - gryfonka uśmiechnęła się szeroko. Odsunęła się od niego, bo wiedziała, co zaraz nastąpi.
- Oj, Granger, możesz uciekać do woli, i tak zemsta cię nie ominie... - Ślizgon uniósł prowokacyjnie brew i zaczekał, aż dziewczyna odstawi kubek za stół.
Hermiona szybko poderwała się z miejsca, ale Draco złapał ją w pasie i oboje przewrócili się na dywan. Dziewczyna odturlała się na bezpieczną odległość i ponowiła próbę ucieczki. W trzech susach dopadła drzwi sypialni i zamknęła się w niej. Oparła się o drzwi. Pora wcielić swój plan w życie.
Usłyszała kroki na schodach i mocniej zaprała się o podłogę.
- Granger.. - zawołał ślizgon. - Ja wiem, że tam jesteś...
- Ja się izoluję dla twojego bezpieczeństwa, nie chcę cię zarazić.
- I dlatego zajmujesz moją sypialnię? Ja w tym wyczuwam raczej zaproszenie... - mruknął uwodzicielsko.
Hermiona oczami wyobraźni widziała jego minę, gdy wypowiadał te słowa.
- Zboczeniec.. - burknęła gryfonka, na co Draco się zaśmiał.
- To jak, wpuścisz mnie?
- Dlaczego miałabym to robić?
- Ponieważ to mój pokój?
- No tak, argument nie do przebicia...
- Ja o tym doskonale wiem.
Hermiona prychnęła i odsunęła się. To był idealny moment.
Otworzyła drzwi i ujrzała Malfoya opartego nonszalancko o futrynę.
- No widzisz, to nie było takie trudne, prawda? - zapytał.
- Owszem. To również. - Uśmiechnęła się, ujęła jego twarz dłońmi i go pocałowała.
Po dłuższej chwili odsunęła się od niego i uśmiechnęła jeszcze szerzej.
- Co to było, Granger? - wydusił z siebie mocno zaskoczony Draco.
Gryfonka wzruszyła ramionami.
- Wybacz, ale kawa mi stygnie - puściła do niego oko i wróciła do salonu zostawiając osłupiałego ślizgona w drzwiach sypialni.